Fotografije nastale korišćenjem filma kao medijuma i njegovim višestrukim eksponiranjem, manipulacijom tokom fotografisanja, kao ishod dobijamo promenjen karakter veze između fotografisanog prizora i njegove slike. Način na koji uobičajeno čitamo fotografiju je promenjen. Prekinuvši veze slike sa prizorom na koji se odnosi oslobađamo je za mnoštvo drugih čitanja. Javlja se i posebna vrsta nelagodnosti/nesigurnosti u prepoznato kao i višestrukost motiva, nesigurnost u njegovo prepoznavanje. Ovim udaljavanjem slike od prizora, gradeći sliku multiplikovanjem sadržaja, u većoj meri se angažuju resursi posmatrača. Čitava igra građenja percepcije fotografske slike postaje uzbudljivija, zahtevajući maštu pre nego informacije/znanje.
Na ovaj način nastale fotografije postaju ideosinkratički estetski objekti.
Moja ideja je da na ovaj način proizvedenim slikama formiram obimni fotogafski narativ koji bi bio formiran pre formalnim kriterijumima nego prema sadržaju, motivu. Na taj način se formiran, on je skladan (smooth) i estetski vredan, a sobom nosi mnoštvo motiva. Smisao cele priče potiče od metode kojom je formirana.
